چاره

رنگها تیره و مات  

نقشها سرد وتهی 

روزها تکراری 

عشقها تو خالی 

لحظه ها پوچ و عبث 

زندگی  مضحک و شوخ 

و امید 

غرق مرداب سکوت  

دل به فکر پرواز  

آسمانی پر دود 

روح در حسرت سرکش بودن 

شوق وشور  طغیان , آرزویی نا کام 

نه نویدی تازه , نه کلامی نو 

وزش بادی خشک در کویر باور 

مرگ هم پایان نیست 

بلکه آغاز ,فجیعی است  

دهشت صد تکرار 

 آری ,صد تکرار 

چاره ای باید یافت  

باید گفت  

تا شاید , از همین گفتن ها 

عده ای فهمیدند, مرهمی باید جست  

جنب و جوشی افکند 

فکر هایی  نو  کرد 

                                                   (تبریز 81/06/17) ش ق

آوا

                                                                         (تقدیم به دوست عزیزم  م- مثل مرتضی )

دیرگاهی است که آوایی خاموش  

از فرا سوی زنجیرهای تعلق  

                  تو را می خواند  

و وجودت را احساس غریبی 

که پر  از  ابهام است  

فرا می گیرد 

چونان سیلی که دشت را کودکانه در آ غوش می گیرد  

خشکی خاک وتلخی تکرار 

پهنای آب در وسعت یک دشت  

طعمی دیگر گونه  

                           از بودن 

آری تلنگر نسیم به ناقوس شب  

با طلوع لحظه ها ,تا اوج نور  

داد میزند  

وتو دیگر خالی از خود بودن  

تولدی دوباره را فریاد می کنی 

                      و خدای را می بینی  

که نه چندان نزدیک  

بافراخنای سادگی وصافی اش  

به تو لبخند  می زند  

تو نیز گستره ای پاک میشوی  

که بر اساطیر زمان طعنه می زند 

دیار عشق به رویت دری گشوده است 

شقایقی پر از شور زندگی  

بر روی خاک خسته دل پیر  

                 روئیده است  

                و خدا هم هنوز لبخند می زند 

                                                                                  تبریز  87.10.02

تونای

یهرله یین خیال آتین 

سورک  گئدک اوزاقلارا 

کیمسه توخونماسین بیزه 

                            هارای چکک چیغریق آتاق 

                              ییخاق یاخاق قورراللاری 

            هئچ قورخمادان چکینمه دن   

گو^ءز آچمادان بیزلر دوشدوک

قوندارما  بیر سئل  ایچینه 

دوشونجه میز  بئله   قورخور 

قورقولاری   سوکوب   کئچه 

                          بیر جار  گرک  سالیب چیخماق 

تاخیناقلار  تالانیندا 

یانلیش یولون  سونو یوخدور 

سورونمویک ; ساتیلمیاق  

بیرجه سفر , بیر داها یوخ 

بیلگیمیزی قویاق یئره  

یوباز  باخیش   گو^ءزلوگونو 

                         باشدان  سالاق 

یئنی لردن   دیسکینمیک

سورک  سورغو آتین   بوتون  یاساق لانان  او^ءلکه لره  

 یاددان  چیخارتمییاق   بونو  

انسانلیغین قوتسال سویو  

نه جورده  پیس  بولانسادا 

ائرگئج  یولون  تاپار  اینان  

                                پاریل  پاریل   

                              پاریدایار  

                                                    تبریز          90/01/18

(یهرلمک= زین کردن      یاخاق=آتش بزنیم    قوررال =قانون   قوندورما=جعلی             قورقو=حصار        تاخیناق=توهم  

یوباز=تعصب                 سورغو=پرسش    یاساق=قدغن 

قوتسال=مقدس           ائر گئج=دیر و زود    تونای=دوردست) 

راز

....آنان که عشق را نفهمیدند خداییش کردند 

و    آنان که خدای را نفهمیدند آسمانییش کردند 

                                  اینگونه بود که عشق به انزوا نشست   و 

                                                                       خدا هم گم شد...

کوچه ی رویا

بی تو افسوس ومن یاد تو از کوچه گذشتیم  

از همان کوچه  که پیرانه شکستیم  

من وافسوس غریبانه نشستیم و                                                                                                                               

پی جرعه ای از یاد تو گشتیم  

  در نگاه نگرانی , برقی از چشم درخشید 

 اشک بر خاطره خندید                       

 قلب بر یاد تو پیچید                          

    دادی آمد,                           

که تو در کوچه ای ازوهم نشستی                                                        

 خوب بنگر که حقیرانه چو ویرانه شکستی  

  ساعتی غرق هیاهو شد و مستی 

 << تو همه راز جهان ریخته در چشم سیا هت       

من همه محو تماشای نگاهت >>   

      دیدگان خام وزبان پیر                       

        دل فرو رفته به تدبیر  

           سایه ها دست به هم داده به تحقیر   

 من و افسوس به دیوار پناهیم 

 همه گوشیم به آوای نهانیم       

 دادی آمد ; که                                                                                       

       <<از این عشق حذر کن >> 

 بغض چنگی به گلو زد  

                                                                                                              اشک فریاد بر آورد و برون ریخت  

                       نتوانم, 

                         نتوانم                                                                                                                           

که از این کوچه ی رویا , تن خود را برهانم  

لحظه ای بانگ سکوتی به هوا خواست  

 گفت از کوچه گذرکن  

 من و همراهی ;ناقص       

 نتوانم , نتوانم   

       روزها آمد و بگذشت  

         سایه ها رنگ تهی کرد 

                   من وافسوس شکستیم و نرفتیم  

                 باز هم در پی یادی ز تو گشتیم  

چون تمنای تو شد جان دوباره  

مرده بودیم ,پی جرعه ای از جام تو گشتیم  

           ما به خون خطی از این عشق کشیدیم  

     گذر از دایره دوست ندانیم       نتوانیم  

رعشه ای خاک به خود زد  

 باد هم ناله کنان رفت   

سایه ها مرگ به تصویر کشیدند    

حسرتی در دل این کوچه خزان گشت  

          << یادم آید که : دگر از تو جوابی نشنیدم >>  

چهره ی پاک تو را هیچ ندیدم                                                        

 من وافسوس به پایان همان کوچه رسیدیم 

          از پس قافله ای در پی تاریخ گذشتیم  

                  گر چه فرهاد کشی رسمی از این کوچه ی غمهاست 

                              من وافسوس بمیریم , به شیرینی رویاست  

                              بی تو ,اما به چه حالی که بماندیم در آن کوچه ی تنها